O ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ TENNESSEE WILLIAMS ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ

   Τα 100 χρόνια από τη γέννηση του αξεπέραστου Αμερικανού συγγραφέα Τένεσι Γουίλιαμς (1911-1983), γιορτάζονται με μία εξαιρετική παράσταση στο θέατρο Δημήτρης Χορν.

   Πρόκειται για το πιο φημισμένο έργο του συγγραφέα με τίτλο "Ο γυάλινος κόσμος" (τίτλος πρωτότυπου The Glass Menagerie, Το Γυάλινο Θηριοτροφείο). Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβρη στο Σικάγο το 1944 και ένα χρόνο αργότερα στη Νέα Υόρκη.

  Το ίδιο το έργο αποτελεί μία ανάμνηση του πρωταγωνιστή και αφηγητή του, Τομ Γουινγκφιλντ, για τη ζωή της οικογένειας του,που εκτός από τον ίδιο απαρτίζεται από τη μητέρα του Αμάντα  και την αδερφή του Λώρα.«Το έργο είναι μια ανάμνηση και αφού είναι ανάμνηση είναι φωτισμένο αχνά, πηγάζει από το συναίσθημα, δεν είναι ρεαλιστικό..». Αυτά είναι τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα για το έργο τα οποία και και τηρούνται απαρέγκλιτα στην παράσταση. Το καινοτόμο στοιχείο του συγκεκριμένου έργου, για την εποχή που παρουσιάστηκε, ήταν η παρουσία οθόνης και η προβολή σταθερών εικόνων και λεζάντων που σύμφωνα με τον συγγραφέα, συμπλήρωναν το έργο αν και δεν χρησιμοποιήθηκαν στη πρώτη έκδοσή του στο Σικάγο,αλλά στην επόμενη. Το στοιχείο αυτό εμπλουτίσθηκε και εκσυγχρονίστηκε με τη χρήση βιντεοπροβολών που ταιριάζουν απόλυτα με το περιέχομενο του έργου, καθώς έχουν άμεση σχέση με την δράση και τους χαρακτήρες και συμβάλλουν καταλυτικά στην ατμόσφαιρα και στην ονειρική του διάσταση.

   Μέσα από μια συντηρητική  οικογένεια του Αμερικάνικου Νότου, ο συγγραφέας κάνει μια ηθογραφική απεικόνιση της εποχής του και θίγει ζητήματα που θεωρούνται ως ταμπού ακόμα και για τις σημερινές κοινωνίες, 70 χρόνια περίπου μετά τη συγγραφή του. Ο πατέρας έχει εγκαταλείψει απο νωρίς την οικογένεια,αναζητώντας την τύχη του σε μακρινούς προορισμούς,η Αμάντα, μια αυστηρή, καταπιεστική μητέρα που δεν της έχει απομείνει τίποτα άλλο παρά αναμνήσεις από την πάλαι ποτέ νιότη της, δημιουργώντας έτσι το πρώτυπο μιας "ξεπεσμένης καλλονής" που πασχίζει να συντηρήσει την οικογένεια της με τη βοήθεια του γιου της Τομ και να αποκαταστήσει την κόρη της Λώρα,η οποία πάσχει από μία μικρή αναπηρία στο πόδι, που σύμφωνα με τις οδηγίες του συγγραφέα δεν πρέπει να αποτελεί για τον θεατή, παρά μόνον μια  ανεπαίσθητη υποψία δυσκολίας στη βάδιση. Ωστόσο είναι κάτι που αρκεί για να στιγματίσει ψυχολογικά τη Λώρα, ένα ευαίσθητο πλάσμα που έχει απομονωθεί στον εαυτό της, κάνοντας μια ιδιότυπη συλλογή από γυάλινα ζωάκια που τα φροντίζει ως κόρην οφθαλμού και ακούγωντας συνεχώς τους παλιούς και γρατζουνισμένους δίσκους γραμμοφώνου του πατέρα της. Από τη άλλη ο Τομ είναι ένας νέος που διψάει για περιπέτεια και δράση ,αρκείται όμως να τα ζει μόνο μέσα απο τον κινηματογράφο που παρακολουθεί με πάθος, αφού είναι υποχρεωμένος να ξεπουλάει τα όνειρα του όπως λέει ο ίδιος, σε μια αποθήκη παπουτσιών για ένα ευτελές αντίτιμο προκειμένου να συντηρήσει την οικογένεια του.Στη εξέλιξη του έργου κάποια στιγμή, οι ελπίδες όλων στρέφονται στη παρουσία ενός τέταρτου εξωοικογενειακού προσώπου, παιδικού φίλου και νυν συνάδελφου του Τομ, ονόματι Τζιμ,ο οποίος εκπροσωπόντας τη ρεαλιστική πραγματικότητα του έξω κόσμου, κάτι που ο Συγγραφέας αποκυρήσσει γενικότερα, θα διαλύσει τις όποιες αυταπάτες και θα τους επαναφέρει στην ωμή πραγματικότητα.

   Ένα τρίγωνο σιωπηλής απόγνωσης, όνειρα και ματαιωμένες φιλοδοξίες που συνθλίβονται από τον χρόνο με μοναδικό καταφύγιο την φαντασία και την ψευδαίσθηση και παράλληλα μια ελπίδα και προπάντων ανάγκη για αλλάγή «..αυτό το κάτι που προσμένουμε αιώνια, μα πάντα αργεί να έρθει, αυτό το κάτι για το οποίο συνεχίζουμε να ζούμε..».

    Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι εξαιρετική όπως άλλωστε και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών που φαίνεται να έχουν εντρυφήσει για τα καλά στις ιδιομορφίες και την ψυχολογία των χαρακτήρων, με μοναδική ίσως ένσταση σε αυτή του Τομ,που ενδεχομένως θα μπορούσε να ενσωματώσει και κάποιες άλλες πτυχές στον ρόλο,όπως αυτή π.χ. του φαντασιόπληκτου νεαρού, επιρρεασμένου απο τις χολυγουντιανές ταινίες κάτι που σαφώς φαίνεται να παίζει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, αλλά ακόμη και αυτής της πλήρης εξαρτημένης σχέσης αγάπης-μίσους απο την κυριαρχική παρουσία της μητέρας του, που ίσως θα έφτανε να χαρακτηριστεί ακόμα και ως Οιδιπόδειο σύμπλεγμα και που δεν αφήνει τον ήρωα ως τώρα,να απογαλακτιστεί και να διεκδικήσει μια ζωή μακρυά από τον μικρόκοσμο της οικογένειας του, πάνω στα χνάρια του πατέρα του. Όλα αυτά θα οδηγούσαν στη διαμόρφωση ενός όχι και τόσο συνειδητηποιημένου και "χαλαρού" Τομ, όπως φαίνεται στη συγκεκριμένη παράσταση αλλά ενός οξύθυμου, αιθεροβάμωνος και παρορμητικού νεαρού που έχει να διαλέξει μεταξύ των δύο προτύπων των γονιών του, ή της μεμψοίμοιρης και ψυχωτικής μητέρας του ή αυτό του περειπετειώδη αλλά πλήρως ανεύθυνου πατέρα μιας και οι γονείς αποτελούν ως γνωστόν τα πρώτα και σημαντικότερα πρότυπα των παιδιών. Δεν παύει ωστόσο να αποτελεί μια πολύ καλή και διαφορετική ερμηνεία του Τομ. Άλλωστε σύμφωνα και με τα ίδια τα λόγια του στγγραφέα μέσα από το έργο « … Η μνήμη κάνει ευρεία χρήση ποιητικής αδείας. Παραλείπει κάποιες λεπτομέρειες, διογκώνει άλλες, ανάλογα με την συναισθηματική αξία των θεμάτων που αγγίζει, διότι η μνήμη εδρεύει κυρίως στην καρδιά»

   Η όλη παράσταση ακολουθεί λιτές και αφαιρετικές γραμμές, στα σκηνικά έχει παραμείνει το ψυγείο που όμως τώρα εξυπηρετεί και άλλες ανάγκες της παράστασης όπως το "κλουβί" στο οποίο η Λώρα είναι κλεισμένη αλλά και εν είδη θυρίδας ασφαλειας για το γυάλινο θηριοτροφείο της. Το πορτραίτο του πατέρα που δεσποζει στο πρωτότυπο σκηνικό,εδω εννοείται, συμβάλλοντας περισσότερο στην αφηρημένη ανάμνηση και στην "αχνή" παρουσία του πατέρα μέσα στην οικογένεια. Τέλος η μουσική και ο φωτισμός είναι εξαιριτικοί, σε απόλυτη συνάρτηση με την ατμόσφαιρα του έργου και συμβάλλουν στη περεταίρω υποβολή του θεατή, που βυθίζεται έτσι ολοένα και περισσότερο στα απόκρυφα μυστικά της οικογένειας Γουινγκφιλντ.

   Η σημασία του διαχρονικού έργου του Γουιλλιαμς με τα ηθογραφικά και ηθοπλαστικά του στοιχεία,αλλά και η λογοτεχνική του αξία με τις καινοτομίες που εισήγαγε στο θέατρο σε συνδυασμό με τον εορτασμό της επαιτείου των 100 χρόνων από τη γέννηση του και την εξαιρετική σκηνοθεσία και ταλαντούχες ερμηνείες των ηθοποιών,καθιστούν κατά τη γνώμη μου, αλλά και με τη γνώμη των ειδικών, κριτικών του θεάτρου,τον Γυάλινο Κόσμο, ως παράσταση της χρονιάς που κανείς δεν πρέπει να χάσει,ιδιαιτέρως δε οι εκολλαπτόμενοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες μιας και η παράσταση αυτή αποτελεί ως γνωστόν μια "must see" παράσταση στον χώρο.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Κατερίνα Ευαγγελάτου
ΣΚΗΝΙΚΟ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Γιώργος Πάτσας
ΜΟΥΣΙΚΗ: Σταύρος Γασπαράτος
ΒΙΝΤΕΟ: Μιχάλης Κλουκίνας
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Λευτέρης Παυλόπουλος

ΔΙΑΝΟΜΗ
ΑΜΑΝΤΑ: Ναταλία Τσαλίκη
ΤΟΜ:         Αντίνοος Αλμπάνης
ΤΖΙΜ:        Κωνσταντίνος Γαβαλάς
ΛΩΡΑ:       Αμαλία Νίνου

 Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη: 18.45 (λαϊκή)
Παρασκευή: 21.15
Σάββατο: 18.45
Κυριακή: 21.15

Τιμές εισιτηρίων:     ΠΛΑΤΕΙΑ:     22€
                               ΕΞΩΣΤΗΣ:     20€
                              ΟΜΑΔΙΚΟ:    18€
                                    ΛΑΪΚΗ:    18€
                           ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ:    15€
     ΚΑΤΟΧΟΙ ΚΑΡΤΑΣ ΟΑΕΔ:    15€ 

ΘΕΑΤΡΟ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ
Αμερικής 10
τηλ. 210 36 12 500